Op oonze Winterdijk moete we zuinig zijn, want ik vijn ’t nog aaltij ’n netuurmoonement. We hebben ’r as kijnd gespuld: vanaaf d’n dijk de pòlder in, in de winter schòtsen op de slôikes, in de zoomer slôikespringen en vieskes vange, meej d’n boer koeie melken en verschaore – te veul om op te noeme.
Ik heb ’t nog meejgemòkt dè bij te hoôge wòtterstaand de pòlder onder wòtter wier gezet. Dan wiere de boere gewòrschouwd om ’t veej uit de pòlder te haole, en dan was de pòlder eên wòtterzeej, heêl dikkels meej ’ne stùrmaachtige wind. De zigeuners op ’t wônwaogekaamp moese dan meej d’r waoges nòr d’n dijk. Tweej jongeskes van de femilie Pol, die bij ’t stômgemaol wônde en aaltij oover de Grindweg nòr school moese, zen toen bijna verdronke. Mer waor ik ’t eigelijk oover woow hebbe, ies oover heêl iets aanders.
Mijn vrouw en ik wandelde reegelmaotig saome oover de Winterdijk nòr de stad. Vuraon d’n dijk stòt ’n bankske. Daor ginge we dikkels efkes op zitte rond te kijke. Dè vonne we gezellig. Aon d’n ooverkaant van de weg, in ’t grúúne gras, zaage we iedere keêr tweej èènde: ’ne groôte meej ’ne pòtsierlijk gekleurde roôie kòp en ’n klèèn wit èèndje. Iedere keêr es we daor zaate, zinne we: “Zitte ze d’r nog?” En jawel, hor: ze zaaten ’r nog.
Tot op ’ne goeie keêr. Toen zaage we alleên de groôte. ’t Klentje was ’r nie mir. Hij was z’n mòtje kwijt. Hij vuulde z’n èège schijnbaor erg eênzaom, want ’n tedje daornao líép-tie op d’n dijk. Aon d’n eêne kaant van d’n dijk wônt José Brok en aon d’n aandere kaant Netje Coppens, en die zaage dè ok.
Mer nou komt ’t moôie: d’r kwaamen ’r steeds meêr. Nou kom ’k op d’n dijk reegelmaotig Joséje teege es-ie z’n hondjes uitlòt. Dan maoke we aaltij ’n pròtje. Duus ik vroeg ’m d’r nao. “Dè zen exoote: muskuseende,” vertelden-ie.
Wè ies-t’r nou gebeurd? Netje heej erges nog zo’n èènd vandaon getoôverd en die op d’n dijk gezet. Nou rijst de vraog: kenne èènde reekene? Ze kennen in elk geval wel vermeenigvuldige, daor zen we in ieders geval wel aachter! D’r loôpen ’r zat. Ik vijn ’t ’n verrijking. (Góéd gedaon, Netje.)
’t Zen grappige beêste, en heêl mak. Ik praot ’r avvetoe teege. Onderlest zaat ’r eêne heêl brutaol aon m’n broek te trekke, zoow van: “Doet die ies uit!” Ik zeej: “Doe ies normaol! Hier maage wel èènde loôpe, mer ginnen aauwe vent in z’n bloôte kont!”
Nou ies ’t nie de bedoeling dè we meej alleman die beêste gòn voere en zeeker nie meej aauw broôd, want dè ies heêl slèècht vur die diere. Lòt dè mer aon Joséjen en Netjes oover.
Toon Steenbergen, Waalwijks