Eên van de programmas die ’t op de teeveej ’t langste hebbe volgehaauwe, ies wel ‘Tussen Kunst en Kitsch’– zoo lang zelfs dè ze’t bekaant nog meej ‘Tusschen’ schreeve toen ze’r meej begonne. ’t Ies nou immaol ’n programma meej eenòrme meejvallers en ontgoochelinge, en zoowiets doeg ’t aaltij góéd.

In de jaore taggetig ginge veulal de heemkundekringe in oons previncie dees sòrt bijeênkomste op klèène schaol òrganizeere, reegionaol. Ze ròpte wè meense bij mekaare die verstaand han van kunst, antiek, sieraode, boeke, klòkke, munte en archiologie. In kòrte tèèd was-t’r ’n vaaste groep meense die vur ’n bepòld bedrag p’r persoôn in te huure waare. Ik zaat daor ok bij: vur archioloogische vondste, heemkundige vurwerpe, boeke en munte van vur 1815.

In Wouw leej ’ne jongeman zoo mer plompverloore zes klèèn aauw boekskes op m’n tòffel. Ik verschrok ’r van: ’t waare ammaol vroege drukke ùt ’t begien van de zestiende eêuw. Ik bekeek ze grondig en zaag in eên ’r van meej potloôd veurin geschreeve staon: ‘Zeer zeldzaam. Zeer gezogt’ in de spelling van rond 1850. Ik zeg teegen ’m: ‘Dees boekskes kan ik èègelijk nie góéd taxeere, want es ge ze weg wilt dóén, dan moete ze noôt ùt de haand verkoôpe; dan moete ze laote vèèle. En es dan tweej liefhebbers teege mekaaren op gòn bieje, dan witte nie waor de prijs ùtèèndelijk terèèchtekomt. Ik heb ’r gin moeite meej om te zegge dè hier vur tíénduuzend gulde op tòffel leej, want dè li-t’r wel, mer dè zu messchien zelfs ’t dubbele kunne worre.’ De jongeman schèèrde z’n spulle bij mekaare, ging nòr de bar, líét z’n èège volloôpe meej bier en zaat alsmer meej z’ne kòp te schudde en te herhaole: ‘Ha’k mer meêr meegenoome!’ Hij ha-se op de vèùlnisbelt opgeròpt, mer ’t meêste ha-tie laote ligge...

Ik kan ’r m’n èègen iets bij vurstelle. Oopa ies gestùrve, z’n appartement moet vlug leeggerèùmd worre, en op ’ne zaoterigemèèrge worre ’n stel klèènkender bij mekaare geroepe om dè kerwaaike efkes te klaore. D’r wort ’ne conteener beneeje nirgezet om al diejen aauwe meuk meej nòr ’t stòrt te brenge. ‘En nou d’r teegenaon, manne! Flikkert ’t ammaol mer nòr beneeje.’ Weete zullie veul, dè zoowiets nog wel ’s veul wèèrd zu kunne zèèn?

Taxeere is moôi wèèrk. Ge kunt ’r meense ontzettend blij meej maoke, mer soms moete iemands sintereklaos doôdschíéte waor-ie nog hèèlig in geleûfde. En dè ies ’n ondankbaore taok. Ge krèègt ’r de haand nie vur op mekaare.

Anton van der Lee (Loons)