Dochterlief was zoek. Vond ze zelf. In de Ikea. Ze had een schermpje met een spelletje gevonden op de afdeling kledingkasten waar haar ouders ook moesten zijn. We hadden een duidelijke afspraak gemaakt. Je blijft hier spelen, en wij komen je halen. Als je ons toch kwijt bent, dan zeg je dat tegen iemand van Ikea. Ineens was zij kwijt.
Even maar. Dat kon ook niet anders. Als ouder ben je zelf verantwoordelijk, dus elke minuut stak ik mijn hoofd om de hoek van weer een andere kast om even te checken. Dus toen ze weg was, kon ze niet ver zijn. En dat was ook zo. Twee meter verderop stond ze te praten met een jonge vrouw van de Ikea, die al aan het bellen was. Dochterliefs oogjes glommen. Het werkt! Ja ja… Boefje!
Waar de Ikea voor mij een noodzakelijk kwaad is, was het voor dochterlief net zo leuk als een pretpark. Al die kamers, kastjes, bedden, houten laptops, kranen, verzin het maar. En Zweedse (vegetarische) gehaktballetjes natuurlijk, met friet. Ach, het is vakantie. En toch ging ik in het drukke Hemelvaartsweekend naar Ikea. Dochterlief wordt groter, wil meer zelf doen, en dan moet je haar daar ook mee helpen. Zoals met de indeling van haar kledingkast met vakjes, bakjes en zakjes.
Het was het zoveelste klusje dat nu echt moest gebeuren, terwijl ik in mijn werk juist aan het afronden ben. Ik ben een voltijd deeltijder. Ik doe, of eigenlijk deed, van alles tussen Breskens en Ameland. Ik zei steeds dat ik minder deeltijdprojecten ging doen, maar in tijd maakte het nauwelijks verschil. Ik ging studeren, omdat ik verdieping verlangde. En dat verlangen werd alleen maar groter. Ik ging verlangen naar stilte. Mijn focus was zo lang naar buiten gericht. Nu wil ik hem meer naar binnen richten.
Een mooie tijd op Ameland stopte, al blijf ik nog zijdelings betrokken (loslaten blijft lastig). En ook in Sprang-Capelle neem ik zondag afscheid. Wat ervoor in de plaats komt, vragen veel mensen me. ‘Niets’ zeg ik dan tot hun verbazing. Ja, ik blijf pionieren op onze basisscholen een enkele dag in de week. En ik blijf wat betrokken bij landelijke projecten in een soort adviesfunctie. Maar dat is het dan ook. Ik wil na twee jaar studie die studie goed afronden en oogsten wat ik daar heb opgestoken. Een boekje schrijven of zo, maar dat is niet eens het doel. Ik mocht me verdiepen in hoe je mensen kunt begeleiden in hun levensvragen vanuit de tradities van kloosterlingen en mystici. Een ware schat, waaruit ik nog meer wil putten.
Ik ben zelfs ‘nee’ aan het leren zeggen. In sommige weken zelfs drie keer, op kleinere en grotere projecten. Nee, ik nu even niet. Mijn 50ste levensjaar wordt een sabbatjaar. Niet zozeer om bij te komen, maar om alles wat ik gedaan, gezien en geleerd heb te laten rijpen. En te genieten van de stilte.
Tenminste, als die komt. Want tot nu toe lijkt het eerder op storm voor de stilte. Ik merk dat afronden anders gaat dan wanneer je een nieuwe baan daarna begint. Dan ben je meer aan het afscheid nemen, en vooral: leren aanvaarden dat niet alles afkomt wat je gewild had in je oude baan. Nu is de verleiding groot te kijken naar wat nog niet af is, waar ik nog niet aan toegekomen was. Dus moesten die retraiteweekenden nog worden gepromoot, moest er nog een nieuw kerkbestuur bij elkaar gebracht worden. Allemaal klussen waarvan je anders zou zeggen: dat mag mijn opvolger doen. Maar dat uitzicht op de stilte geeft juist een stormachtig einde aan het oude werk.
Thuis ook. Ik zie wat er allemaal is blijven liggen aan klusjes. Heel veel kleding blijkt ineens (al even) versleten. En die kilo’s moeten er toch echt nu eens vanaf, vriend. En een paar screens tegen de zon moesten al veel langer vervangen worden. Het hoort er blijkbaar bij, die storm voor de stilte. Een goede oefening. Om me niet daar weer in te verliezen, maar juist te zien hoe ik door die focus naar buiten in mijn werk en al mijn beslommeringen de aandacht voor wat er dichtbij en in mij is verlies.
Ik ben benieuwd naar die stilte, hoewel het daarin ook kan stormen. Maar die storm kan inspireren. Net als die wind die met Pinksteren alle ramen deed klapperen en mensen in beweging zette. Wie weet wat er op mijn pad komt…
Otto Grevink is dominee in De Langstraat en verbonden aan Pioniersplek Zin op School. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.