Aangenaam. Mijn naam is Margje Oerlemans-Laros. Onder leerlingen beter bekend als juf Margje, juffrouw, juf, juuuhuuuuuf of soms zelfs mama of opa. Inderdaad, ik ben leerkracht. Trotse leerkracht van groep 3, 7 en 8 bij OBS Den Bussel. Graag neem ik jullie mee in mijn leven als leerkracht.

Het schooljaar loopt langzaamaan ten einde. Een mooi jaar, waarin we weer veel geleerd en beleefd hebben met elkaar. Met weemoed denk ik terug aan de mooie momenten die ik heb gedeeld met groep 3, groep 7 en groep 8 dit jaar. Graag deel ik met nu mijn mooiste herinneringen aan deze groepen.

Voorlezen

De leerlingen van groep 3 druppelen één voor één binnen. Jassen half aan de kapstok, rugzakken schots en scheef. Ik zie het niet eens meer. Ik heb zoveel zin om te beginnen. Ik begroet iedere leerling afzonderlijk en maak met iedereen een kort praatje. Een leerling komt op me afgelopen met een glimlach van oor tot oor. Die wil iets vertellen. “Juf, ik heb gisteren voor het eerst een boekje voorgelezen aan papa, in plaats van hij aan mij.” De trots in haar ogen is oprecht en intens. En terecht. “Wat knap van jou! Ik ben zo trots op jou!”, reageer ik direct terwijl ik ook begin te glunderen. “Ik heb het boekje meegenomen. Mag ik het straks aan de klas voorlezen?” “Natuurlijk, daar maken we tijd voor.”

Een paar uur later is het zo ver. De leerling gaat het boekje voorlezen. Met af en toe wat gehakkel en gestotter (maar wat wil je als je nog maar net alle letters kunt lezen?) komt ze een heel eind. Iedereen hangt aan haar lippen. Als het boekje uit is, barst er een groot applaus los. Deze leerling heeft de sleutel tot een nieuwe wereld ontdekt. En ik mag haar daarin begeleiden.

Twijfel en testen

Als ik later die week lesgeef aan groep 7, voelt het alsof ik een andere dimensie betreden heb. De sfeer is anders. Iets kritischer, iets minder speels, iets meer... puberend. De leerlingen in deze groep zijn oud genoeg om me uit te dagen, maar jong genoeg om te lachen om hun zelfverzonnen moppen. De wereld van groep 7 is er één van twijfel en testen: ze testen zichzelf, elkaar en mij.

Ik geef een taalles over het verschil tussen feiten en meningen. Na mijn uitleg, stelt een leerling de vraag: “Waarom moeten we dit eigenlijk kunnen? Als we onze mening geven, wordt er toch niet naar ons geluisterd.” Deze vraag resulteert in een mooi klassengesprek over je gehoord voelen en respect hebben voor elkaar. Een waardevolle les, ook al ging het niet over het verschil tussen feiten en meningen. Aan het einde van de les kreeg ik wel terug dat dit een prettig gesprek was en dat de leerlingen zich gehoord voelden.

Uitvliegen

Voor groep 8 zit hun basisschooltijd er bijna op. Alles staat in het teken van afscheid nemen, uitvliegen en een blik werpen op de toekomst. Tijdens het zelfstandig werken vang ik een gesprek op tussen twee leerlingen over de middelbare school. Ze wisselen met elkaar van gedachten en fantaseren over hoe het zal zijn op die nieuwe school. Met nieuwe leerlingen, nieuwe docenten, alles nieuw. Als ze merken dat ik meeluister, vragen ze: “Is de middelbare school nou écht zo anders?” Kort ga ik met ze in gesprek hierover. Ik merk dat ik hierdoor hun twijfel en onzekerheden wat weg kan nemen. Steeds meer leerlingen mengen zich in het gesprek en uiteindelijk zijn we met de hele klas aan het bespreken wat de verwachtingen zijn van de middelbare school.

In één schooljaar sta ik dus in drie verschillende werelden. Het vraagt om flexibel denken, veel geduld en liters thee. Maar het geeft ook perspectief. Ik zie de ontwikkeling van kind tot puber. En dat in één schooljaar. Mijn leerlingen, mijn klas. En ik mag hun juf zijn. Hun trotse juf.