Het heerlijk avondje was weer gekomen. En ik ging er weer eens voor zitten. Een grote zak chips erbij, eerst die traditionele slaapverwekkende NOS-voorbeschouwing, daarna even het intro en het voorstellen van de landen (goeiendag, hoeveel landen heeft Europa tegenwoordig wel niet) door zien te komen, om vervolgens tot de conclusie te komen dat ze zak chips al op was voordat het eerste land op het podium verscheen.
Noorwegen zette de toon. Een valse toon welteverstaan, maar toch... En daarmee werd meteen de toon van de avond gezet. Het avondje werd aan elkaar gepraat door de Bazelse Claudia de Breij en Soundos El Ahmadi die een gek kunstje met hun tong konden. Ik had gerust een leven lang door gekund zonder dit te zien. Gelukkig moest Estland al vroeg op de avond optreden met een nummer over koffie. Dat inspireerde mij. Toch heb ik behoorlijk wat Expresso Macchiato moeten wegslurpen om wakker te blijven.
Estland, Letland, Litouwen… als ze zulke slechte inzendingen blijven leveren, mogen ze gerust terug gegeven worden aan Rusland. Of heeft Trump misschien interesse in deze landen. De zangeres van Finland zong zestig keer ‘ich komme’ (is dat Fins trouwens?) maar tot een hoogtepunt kwam het niet. Oostenrijk won uiteindelijk, nadat de stemmen van de mensjes die nog niet in slaap waren gevallen, erbij opgeteld waren. Deze keer geen vrouw met een baard, maar een man zonder geslachtsdelen. En daarmee kun je hoog zingen, dat was wel duidelijk. Verder viel het me op dat ieder land, behalve Zweden, ‘lalalalala’ in hun liedje had opgenomen. Was dat verplicht of zo? Die voorwaardes van de EBU worden ook steeds strenger zo. Volgend jaar gaan ze nog eisen dat er alleen deelnemers mee mogen doen die wèl kunnen zingen.
En Nederland deed het uiteindelijk niet onverdienstelijk. Weliswaar een nummer dat gejat is van Gullie en Lanterfantje (Ladders Zat), maar deze keer in ieder geval geen albino met een mal blauw jasje die ruzie maakt. Gewoon een goeie kloot, die moest huilen na afloop. Het viel sowieso op dat veel artiesten blij waren als ze waren uitgezongen. Net als wij.
De Nederlandse inzending deed wat van hem werd verwacht. De Frans zingende Nederlandse Congolees zong weliswaar per ongeluk een paar woordjes in de verkeerde taal, maar iedereen dacht dat dat erbij hoorde. We konden daarna alleen maar hopen dat ie niet alsnog per ongeluk tegen een chagrijnige Zwitserse cameravrouw op zou lopen.
Dit jaar was het Eurovies Songfestival een leuke mix tussen verkeerd zittende badpakken en een Temu versie van The Masked Singer. Volgend jaar sturen we Ronnie Flex. Gewoon om de rest van Europa ook een kloot-avond te bezorgen.
En toch blijf ik het trouw volgen. Het songfestival kijken is net als eten bij de McDonalds. Je hebt er zo veel zin in en aan het eind heb je er weer spijt van. En ach… volgend jaar heb ik weer een nieuwe kans om het te missen.