Team 295 stoomt zich klaar voor de vierendertigste editie van Roparun

De Roparun. In 1991 ontstaan uit een weddenschap om van Rotterdam naar Parijs te hardlopen. Zo’n vijfhonderddertig kilometer. Waren er toen slechts enkele deelnemende teams, tijdens het komende Pinksterweekend zijn er duizenden mensen belangeloos non-stop op de been om geld in te zamelen. Geld dat ingezet wordt om het leven van mensen met kanker draaglijker te maken. "Pittig weekend, maar fijn om het verschil te kunnen maken"

Door Nicole Verhoeven-Speek

“Met zo’n zesduizend mensen is de Roparun een hele operatie”, begint Patrick de Regt, lid van Team 295, één van de deelnemende teams aan de Roparun. “Vanuit het hele land doen mensen mee en dat zijn tweehonderddertig teams. Elk team bestaat uit ongeveer vijfentwintig mensen. Flink wat dus! En iedereen is nodig vanuit zijn of haar rol. Een team bestaat uit onder andere lopers, fietsers, verzorgers, masseurs en chauffeurs. Met campers en busjes wordt het traject begeleid.” Ankie Moonen, eveneens teamlid van Team 295, valt Patrick bij: “Mijn voornaamste taak is rennen en dat is eigenlijk het makkelijkste onderdeel. Lopers zijn nergens zonder bijvoorbeeld masseurs of een teamcaptain. Ook de rol van de fietsers moet je niet onderschatten.” Die zorgen onder andere voor de veiligheid onderweg en fietsen bijna driehonderd kilometer tijdens de run. Ankie weet waar zij over praat, want ook de hardlopers moeten soms afwisselen met fietsen, omdat de lopersbus niet overal kan komen. Dit gaat om in totaal zestig tot zeventig kilometer. De laatste vijfendertig kilometer naar Rotterdam zijn er ook geen auto’s meer op het traject. En dat fietsen gaat ook met elf kilometer per uur, hetzelfde tempo als de lopers. Het betekent naast veiligheid ook navigeren, zorgen dat de lopers gezien worden, alert blijven.”

Weddenschap

Team 295 doet voor de dertiende keer mee aan de Roparun. Er wordt gestart op 7 juni in Clastres, ten noorden van Parijs. De finish vindt plaats op 9 juni bij de Rotterdamse markthal. Het wordt de vierendertigste editie van de Roparun. De run ontstond in 1991 als een uit de hand gelopen weddenschap tussen twee mannen om van Rotterdam naar Parijs te lopen, een afstand van zo’n vijfhonderddertig kilometer. Eind mei 1992 vond de eerste ‘echte’ Ro-Pa-Run plaats, van Rotterdam naar Parijs, waarbij dertien teams aan de start verschenen. Patrick: “Om organisatorische reden werd de route later omgekeerd en liepen de deelnemers voortaan van Parijs naar Rotterdam. In 2012 kwam er een tweede route bij vanuit Hamburg en in 2019 zelfs een derde vanuit Almelo. Door corona ging in 2020 de Roparun niet door. Sinds vorig jaar is de run weer als vanouds, vanuit de buurt van Parijs naar Rotterdam.”

Levenskwaliteit

Een van de oprichters van de Roparun startte een stichting met als doel, geld ophalen voor een betere levenskwaliteit voor mensen met kanker. Toen en nu nog steeds worden kleinere organisaties gesteund. Ankie: “Denk hierbij oa aan de inrichting van een hospice, de wensenambulance, aangepaste bungalows, haarwerken.” Het motto van de Roparun is dan ook zeer toepasselijk: ‘Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’. Team 295 is het hele jaar door actief. Met acties uiteraard, zoals onder andere het organiseren van een sponsordiner en een Trail Run, het maken en verkopen van worstenbroodjes en de verkoop van chocolade letters. Maar ook met voorbereidingen op het evenement. Patrick: “Iedere maand komen we als team bijeen om alles door te lopen; hebben we genoeg veiligheidshesjes, werkt de navigatie goed, rijdt het busje met de coördinator goed mee, het wisselen wordt geoefend. Er mogen geen misverstanden ontstaan. Nu, enkele weken voor het Pinksterweekend worden zelfs de maaltijden al klaargemaakt en in sealbags gedaan. Wat betreft de logistiek onderweg: één van onze grote-sponsors is de Plus in Loon op Zand. De nieuwe eigenaar Stefan Ammerlaan voorziet ons het hele weekend van bijna al het eten en drinken!”

Euforie-momentje

“Gedurende het Roparun-weekend slaap je heel weinig, zo’n vier uur als je geluk hebt”, vertelt Ankie. “De eerste vierentwintig uur is wel vol te houden door de adrenaline, maar het volgende etmaal wordt zwaar. Je hebt als loper en fietser steeds vier uur de tijd voor de noodzakelijke dingen buiten het hardlopen om. Dit houdt in, massages, slapen, douchen, eten en ook weer vervoerd worden naar de volgende bivak. Je bent als loper en fietser ook in twee groepen onderweg. Als groep A onderweg is, heeft groep B rust en op iedere bivak wordt gewisseld. Dan maak je dus keuzes.” “Ook de verzorging en de massages gaan non-stop door. Het is een pittig en zwaar weekend, maar het is het waard. We doen dat met elkaar, alle kleine schakels maken er met elkaar iets groots van”, aldus Patrick. Ankie vult aan: “De saamhorigheid is erg groot, er hangt iets bijzonders rond de run. Het is fijn om het verschil te kunnen maken.” Patrick: “Het moment van finishen is een echt euforie-momentje. Iedereen is al achtenveertig uur non-stop bezig en doodmoe. Er staan in Rotterdam veel toeschouwers, bekenden en zelfs een percussieband om iedereen feestelijk te onthalen, de finishers krijgen een medaille, het team, ieder krijgt zijn momentje. Ook de emotionele ontlading ontbreekt niet, want de finish halen is top, maar ook velen van ons team hebben een dierbare verloren. Hierna sluiten we vaak af met een welverdiend drankje en een heerlijke puntzak met friet. Patrick en Ankie: ”En dan wordt het heel snel stil op weg terug naar huis!”

Voor vragen over de Roparun of sponsoring kunt u contact opnemen met Bert Zwijgers: info@team295.nl.

Voor informatie rondom het team: www.team295.nl.