Onze afspraak staat gepland voor maandag 15 april om 16.30 uur in haar appartement in de binnenstad van Waalwijk. Bij binnenkomst heeft Mieke de schort voor. Ze staat driftig te kokkerellen. Macaronischotel staat er vanavond op het menu. ”Itte mee, Harry?”. Ik zeg: ”Nou, dè ies misschien wel gezellig. Dan beginnen we met het interview straks na het dessertbuffet”. Mieke heeft pas om 19.30 uur een afspraak in Het Schoenenkwartier. Voldoende tijd dus voor een goed gesprek.

Een verhaal van Harry Hens

11 kinderen

Op tweeërlei wijze hebben we een associatie met elkaar: We zijn allebei geboren en opgegroeid in Waalwijk en we komen alle twee uit een gezin met 11 kinderen. Hierover alleen al zouden we een hele pagina kunnen vullen.

Al lang voordat Mieke en haar man Jan de Kort in 1978 hun nieuwe zaak openden in de Marktstraat 10 in Kaatsheuvel, verkochten ze hun nering vanuit een uitgebouwde garage in de Potgieterstraat. ‘t Fluiterke, voor instromers van boven de rivieren gewoon meneer van der Wouw, gaf hen de mogelijkheid om het pand te kopen. ”Jaantje, ik heb ‘n mooi paandje. Dè gun ik jullie wel”, vertrouwde ‘t Fluiterke Mieke en Jan toe bij de eerste bezichtiging. Een mooi, ruim pand op A-locatie. De koop was snel beklonken. Plaats genoeg voor het uitstallen van een totaalpakket aan elektronica. Van alles waar een stekker aan zat. Van kleurentelevisies, strijkijzers en cassetterecorders tot stofzuigers, afwasautomaten en elektrische krultangen.

Verpleegster

Met goed gevolg doorliep ze de basisschool Theresia in Waalwijk. Mieke wilde heel graag verpleegster worden. Maar daar was op z’n minst een Mulo diploma voor vereist. De wil was er wel, maar in een gezin met zoveel kinderen ging dat natuurlijk niet zomaar. Een schriftelijke cursus ‘Culemborg’ was een goed alternatief. Tussentijds werkte Mieke in het confectiebedrijf van Hunter en een blauwe maandag bij Albert Heijn. ”Je leert overal van”, was haar nuchtere reactie op de ontstane situatie. Gelukkig bleef er voldoende tijd over om de lichamelijke conditie op pijl te houden. In eerste instantie was dat de Handbalvereniging van RKC in Waalwijk. Maar toen die ophield te bestaan, ging ze met drie vriendinnen naar de Handbalvereniging van Desk. Om er te trainen en wedstrijden te kunnen spelen in het weekend. Uit en thuis. Dat was haar eerste kennismaking met Kaatsheuvel. Met verstrekkende gevolgen, zo zou later blijken. Want enkele jaren daarna, in 1961, kregen Mieke en Jan, die ook handbalde en scheidsrechter was bij Desk, een relatie en trouwden zij in 1966.

Thuis in huize van der Eerden was het zoals altijd een drukte van belang. Elke dag opnieuw. Maar plotseling overleed de moeder van Mieke op 60-jarige leeftijd. Dus was het haast voor de hand liggend dat zij met haar twee rechterhanden moeders taak in huis over zou gaan nemen. En zo gebeurde. Wég zuster Mieke.

Werkweken

Toen ze eenmaal gesetteld was in Kaatsheuvel, was de onvermoeibare en ondernemende Mieke niet te beroerd om ook in de zaak de handen uit de mouwen te steken. Echtgenoot Jan de Kort werkte vanuit de winkel op locatie, ook vaak in de avonduren. Altijd was hij druk in de weer. Hij zat ook midden in het verenigingsleven. Zo was hij onder andere vrijwilliger bij het Pleinfestival en voorzitter van de Taptoe. Twee grootschalige evenementen die op een steenworp afstand van de zaak, op het plein voor het Gemeentehuis werden georganiseerd. Ook heeft Jan jarenlang veel betekend voor het Tonpraoten in De Werft. Mieke runde met de medewerkers zes dagen per week de toko. Werkweken van 60 tot 70 uur waren voor hen vaak meer regel dan uitzondering. Jan overleed helaas in 2004 op 65-jarige leeftijd.

Vriendenkring

Anno 2024 mag Mieke nog graag in Kaatsheuvel vertoeven en met enige regelmaat met vrienden en oude bekenden herinneringen ophalen uit een rijk verleden. Ook heeft ze nog steeds goede contacten met de drie handbalvrouwen van weleer. Wanneer ze haar appartement spic en span op orde heeft, gaat ze bridgen in De Gildenbond in de Mgr. Völkerstraat, haar wekelijkse uitje. Lange wandelingen maken is een andere hobby. En ze is gastvrouw in de Sint Janskerk in Waalwijk. Haar kalender puilt uit. ”Moet je kijken”, zegt ze, ”allemaal afspraken”. Op deze manier heeft ze een groot sociaal netwerk, dat ze niet zou willen missen.

Relativeren

Mieke heeft in haar arbeidzame leven heel veel mensenkennis en levenservaring opgedaan. Die leerschool leerde haar om op belangrijke momenten te kunnen relativeren. Ze vertelt daarover: ”Neem het leven zoals het komt. Je kunt er toch niets aan veranderen en het grootste deel moet je helemaal zelf doen. Dat is de realiteit van alledag”. Ik zeg tot slot: ”Mieke, het loopt inmiddels tegen zessen. Het dessertbuffet houd ik wel tegoed. Zet de pan macaroni maar op de inductie kookplaat, want ik heb er honger van gekregen”.