Aangenaam. Mijn naam is Margje Oerlemans-Laros. Onder leerlingen beter bekend als juf Margje, juffrouw, juf, JUUHUUUUFFFF of soms zelfs mama of opa. Inderdaad, ik ben leerkracht. Trotse leerkracht van groep 3, 7 en 8 bij OBS Den Bussel. Graag neem ik jullie mee in mijn leven als leerkracht.
”Juf!” Altijd als ik dat hoor, voel ik me aangesproken en reageer ik. Of het nu ochtend is of avond, zomer of winter, weekend of doordeweeks, op vakantie of thuis. Vaak is het ook inderdaad voor mij bedoeld en zwaait een leerling of ouder me, (gelukkig) vrolijk, na. Mijn punt is: Als je leerkracht bent, ben je dat ook buiten de schooltijden om. Het is niet alleen je werk, maar ook een identiteit. Zeker als je, net als ik, in hetzelfde dorp woont en lesgeeft.
Vaak vragen mensen me of ik dat niet vervelend vind. Oké, even onder ons: Ik moest er in het begin erg aan wennen. Boodschappen doen, leerlingen. Wandelen, leerlingen. Op een terrasje, leerlingen. Tandarts, leerlingen. Huisarts, leerlingen. Ik moest er vooral aan wennen dat ik ALTIJD juf ben. Ook als ik met vrienden of familie ben. In het begin is het ongemakkelijk en zwaai je terug, met een glimlach. Maar tegenwoordig zou ik het niet meer kunnen missen. Het voelt zo fijn dat leerlingen (en ouders) de moeite nemen om te groeten of zelfs een praatje te maken.
Laatst bijvoorbeeld. Ik was boodschappen aan het doen en toen zag ik ineens een oud-leerling aan het werk in de supermarkt. Ze sprak me aan en maakte een praatje. Ze vertelde me wat voor studie ze momenteel doet en haalde herinneringen op aan de basisschooltijd. Ik waardeer het enorm dat deze leerling dit doet.
Of een paar maanden geleden, in de zomervakantie. Ik was in de Efteling een frietje aan het eten, komt er ineens een leerling op me af gerend. We delen even met elkaar hoe onze vakantie is en al snel komt het jongere broertje ook naar me toe. Ook hij komt even kletsen. En dan komt ook het jongste broertje erbij. Zo hebben we een tijdje gekletst. Ook ouders kwamen er even bij. Heel gezellig.
Ik heb zelfs een tijdje met een leerling die al van school was een cakeproeverij gehad. Om de paar maanden brachten we elkaar een cake. Dat was zo ontstaan op school en is er een tijdje in gebleven. Ik spreek deze leerling nog steeds regelmatig. Zo bijzonder.
Regelmatig komen (oud-)leerlingen mijn hond aaien tijdens het uitlaten. Soms zelfs leerlingen van jaren geleden.
Heel af en toe kom ik zelfs nog leerlingen tegen die ik als stagiaire les heb gegeven. Als zij me nog herkennen en iets tegen me zeggen, smelt mijn hart. Dan heb ik toch wel een indruk bij ze achter gelaten.
Of leerlingen die niet meer bij me in de klas zitten, maar die me nog wel iedere keer als ze me zien een knuffel komen geven. Dit geeft echt aan hoe bijzonder het is om leerkracht te zijn en hoe diep de band met een leerling kan gaan.
Dus: Of ik het niet vervelend vind dat ik ook leerlingen in mijn vrije tijd tegenkom? Integendeel! Ik kan het niet meer missen. Mijn leerlingen, mijn klas. En ik mag hun juf zijn. Hun trotse juf.